آیا ساختمانهایی که محل زندگی یا کسب وکار ما است، یا آنهایی که مانند بیمارستانها به خدمت رسانیشان وابسته ایم، پس از یک زلزله بزرگ قابل استفاده خواهند بود؟ روشهای مرسوم طراحی ساختمانها برای زلزله و سیستمهای سازه ای متعارف در احداث آنها، بر چه مبنایی استوارند و چه محدودیتهایی دارند؟ در موضوع طراحی ساختمانهای مسکونی، اکتفا به حداقل های آیین نامه ای چه پیامدهایی را برای یک شهر زلزله زده در پی خواهد داشت؟
تابآوری بسیار بالای شهرهای پرجمعیت کشوری مانند ژاپن، در مواجهه با زلزله هایی با بزرگای حتی بیش از (نه ریشتر مثلا زلزله 2011 توهوکو در ازای بهره گیری گسترده از رویکرد نسبتاً جدیدی به دست آمده که در ادبیات فنی با عنوان کنترل ارتعاشات لرزه ای شناخته میشود. رویکرد کنترل ارتعاشات معمولاً شامل کاربرد روشها و فناوریهایی میشود که جداسازی لرزه ای کارآمدترین آنها است. رویکردهای متعارف طراحی لرزهای در پی افزایش مقاومت و شکل پذیری ساختمان است؛ یا به عبارت دیگر به دنبال افزایش ظرفیت تحمل است. در چنین شرایطی بسته به طرح و نوع سیستم سازه ای، میزان قابل توجهی تغییرشکل ماندگار در اجزای سازه ای و خسارات به اجزای غیرسازه ای و محتویات ساختمان، قابل انتظار است. بدیهی است برای حفظ عملکرد ساختمان هم باید پایداری آن را حفظ و هم باید خسارات را در پایینترین حد ممکن کنترل کرد. ساختمانی مسکونی که در محدوده رواداریهای آیین نامه ای در اثر زلزله ای بزرگ دچار تغییر شکل شده کج شده، سقفها خیز برداشته و ...، بعید است که دیگر خانه و سرپناهی امن برای ساکنینش باشد. حتی اگر فرو نریزد. بیمارستانی که تختها و تجهیزات درمانیش در اثر شتابهای وارده بر طبقات تخریب و یا از کار افتاده باشند، شاید تنها سرپناهی برای مجروحان و برخی رسیدگیهای بالینی باشد. متأسفانه تمامی این سناریوها در یک طرح متعارف لرزه ای، محتمل و بارها در زلزله های مختلفی در کشورهای لرزه خیز تجربه شده است.